Fundacja FUNDUSZ WSPÓŁPRACY

Wypracowany model umożliwia przygotowanie lub przekwalifikowanie zawodowe w trybie czeladniczym osób w różnym wieku i z różnych branż (niekoniecznie rzemieślniczych). Szczególny nacisk położono na maksymalne skrócenie czasu przeznaczanego na naukę teoretyczną na rzecz praktycznej nauki zawodu pod okiem wykwalifikowanego przedsiębiorcy (nauczyciela zawodu z przygotowaniem pedagogicznym). Relacje mistrz-uczeń, charakterystyczne dla czeladniczego trybu przygotowania zawodowego, sprzyjają szybkiemu zapoznawaniu się ze specyfiką danej działalności zawodowej i nawiązywaniu kontaktów w danej branży, a w efekcie ułatwiają bezrobotnym podjęcie stałego zatrudnienia w tym środowisku. Oprócz szkoleń, beneficjenci otrzymują wsparcie motywacyjno-psychologiczne (praca z doradcą zawodowym, opieka doradcy lub psychologa w trakcie przekwalifikowania oraz przez pewien czas po jego zakończeniu). Aktywizacja zawodowa osób bezrobotnych jest wsparta systemem stypendiów, a dodatkowym czynnikiem zachęcającym beneficjentów są wydawane po zakończeniu procesu edukacyjnego świadectwa kwalifikacji zawodowych, potwierdzone egzaminem państwowym. Model przygotowania zawodowego powstał w odpowiedzi na wyniki monitoringu zapotrzebowania pracodawców na konkretne zawody i specjalności w danej społeczności lokalnej. Dzięki tej inicjatywie możliwe jest przekazanie bezrobotnym praktycznych umiejętności zawodowych, przydatnych na rynku pracy, a także wprowadzenie osób dorosłych w tryb kształcenia czeladniczego, aktywizacja zawodowa oraz stworzenie platformy współpracy pomiędzy różnymi instytucjami otoczenia rynku pracy. Takie podejście wpływa na zwiększenie skuteczności podejmowanych działań wsparcia.

W skład modelu wchodzi podręcznik procesu przygotowania zawodowego (szkolenie-staż-praca) w trybie czeladniczym, metodologia badania potrzeb lokalnego rynku pracy, system współpracy z przedsiębiorcami, szczególnie w zakresie szkoleń zawodowych, model współpracy partnerskiej instytucji otoczenia rynku pracy oraz programy szkoleniowe - zarówno moduł ogólny, jak i programy dla poszczególnych branż. Model można wdrażać w dowolnych regionach kraju i wykorzystywać do wprowadzania na rynek pracy osób w różnym wieku, o niskim poziomie wykształcenia ogólnego. Wdrażaniem modelu powinny się zająć specjalnie utworzone konsorcja kilku podmiotów działających na rynku pracy, np. ośrodków szkoleniowych, organizacji pracodawców, instytucji monitorujących rynek pracy lub organizacji pozarządowych, gdyż tylko one będą miały możliwość podejmowania kompleksowych, niejednorodnych i bardziej skutecznych działań na rzecz beneficjentów. Realizacja rezultatu wiąże się z koniecznością powołania odpowiedniej struktury zapewniającej organizację szkoleń i praktyk zawodowych, wsparcie psychologiczne, doradztwo zawodowe, badania rynku pracy, pośrednictwo pracy, a także przeprowadzenie egzaminów kwalifikacyjnych. Niezbędne jest również określenie sposobu finansowania projektu (ze środków budżetowych, środków z programów europejskich lub częściowej odpłatności ze strony uczestników programu). Po ukończeniu kursów ważne jest podjęcie działań w zakresie pośrednictwa pracy na rzecz beneficjentów oraz monitoringu ich sytuacji na rynku pracy. Inicjatywa ta wymaga poniesienia kosztów związanych ze szkoleniami (zarówno ogólnymi, jak i zawodowymi), organizacją egzaminu kwalifikacyjnego, zatrudnieniem doradcy zawodowego i psychologa oraz monitorowaniem rynku pracy. Budżet projektu przewiduje także koszty administracyjne, takie jak koordynacja działań, organizacja biura czy zakup wyposażenia.